ਇੱਕ ਸਾਹਿਤਕ ਤੀਰਥ ਯਾਤਰਾ: ਜੈਨੇਟ ਫਰੇਮ ਦੀ ਨਿ Zealandਜ਼ੀਲੈਂਡ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ, ਭਾਗ 5

ਇੱਥੇ ਮੈਟਾਡੋਰ ਵਿਖੇ ਇੱਕ ਹਫ਼ਤੇ ਦੀ ਲੜੀ ਵਿੱਚ ਅੰਤਮ ਕਿਸ਼ਤ. ਭਾਗ 4 ਪੜ੍ਹੋ.

ਰੋਡ ਸੇਕਲਿਫ ਵੱਲ ਮੋੜਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਓਮਾਰੂ ਅਤੇ ਡੁਨੇਡਿਨ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਰੇਲ ਮਾਰਗਾਂ ਦੇ ਪਾਰ ਮੁੜ ਕੇ ਮੁੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਆਪਣੀ ਸਵੈ ਜੀਵਨੀ ਵਿਚ, ਫਰੇਮ ਉਸ ਪਨਾਹ 'ਤੇ ਠਹਿਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਉਸ ਯਾਤਰਾ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਹਰ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਰੇਲ ਗੱਡੀ ਸੀਕਲੀਫ ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੋਂ ਲੰਘਦੀ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਸੀ, "ਲੂਣਾਂ ਉਥੇ ਸਨ," ਹਾਲਾਂਕਿ, "ਅਕਸਰ ਇਹ ਹੁੰਦਾ ਸੀ. ਦੱਸਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸੀ ਕਿ ਕੌਣ ਕਮਲਾ ਸੀ. "

ਲੂਨੈਟਿਕਸ ਲਈ ਸੀਕਲਿਫ ਪਨਾਹ (ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਸ ਸਮੇਂ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ) ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ 1879 ਵਿਚ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਗੋਥਿਕ ਰੀਵਾਈਵਲ ਸਟਾਈਲ ਵਿਚ ਇਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਸਕੌਟਲਿਸ਼ ਮਹਿਲ ਵਰਗਾ ਬਣਨ ਲਈ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਹਰੇ ਭਰੇ ਬਾਗ ਸਨ. ਇਹ ਜਾਇਦਾਦ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਦਰੱਖਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਨਜ਼ਰੀਏ ਨਾਲ ਇੱਕ ਪਹਾੜੀ ਦੇ ਸਿਖਰ ਤੇ ਸੈਟ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ. ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਬਿਹਤਰ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੁੰਦੇ, ਤੁਸੀਂ ਸ਼ਾਇਦ ਮੰਨਿਆ ਹੁੰਦਾ ਇਹ ਇਕ ਰਿਜੋਰਟ ਸੀ.

ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਸਦੀ ਲੇਖਣੀ ਵਿੱਚ ਸੀਕਲਿਫ ਦਾ ਚਿੱਤਰ ਫਰੇਮ ਡਰਾਅ ਬੇਵਕੂਫ ਭਿਆਨਕ ਹੈ. ਉਹ ਵਾਰਡਨਾਂ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਉਦਾਸੀਨ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਬੁਰੀ ਉਦਾਸੀ ਵਾਲਾ ਵਰਣਨ ਕਰਦੀ ਹੈ. ਬਿਸਤਰੇ ਨੂੰ ਗਿੱਲਾ ਕਰਨ ਲਈ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਕੁੱਟਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਜਾਂ ਕੱਟੜਪੰਥੀ ਡਾਕਟਰੀ ਇਲਾਜਾਂ ਦੀ ਧਮਕੀ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ, ਇਲੈਕਟ੍ਰੋਸੌਕ ਥੈਰੇਪੀ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਨਿingਟਰਿੰਗ ਅਤੇ ਲੋਬੋਟੋਮੀ ਤੱਕ.

ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਬਿਸਤਰੇ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਡੇਅ ਰੂਮ ਤੱਕ ਇਲੈਕਟ੍ਰੋਸੌਕ ਟ੍ਰੀਟਮੈਂਟ ਤੱਕ ਬਦਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਖਪਤਕਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਇਕ ਫੈਕਟਰੀ ਅਸੈਂਬਲੀ ਲਾਈਨ ਨੂੰ ਘੁੰਮਦੀਆਂ ਹਨ, ਜੋ ਦੱਸ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਫਰੇਮ ਨੂੰ ਇੰਨੇ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਗਲਤ ਨਿਦਾਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ. ਦਰਅਸਲ, ਇਕ ਬਿੰਦੂ ਤੇ, ਉਸਦੀ ਗੱਦਾਰੀ, ਇਸਦੀ ਚੇਤਨਾ ਸ਼ੈਲੀ ਅਤੇ ਅਸਾਧਾਰਣ ਰੂਪਕ ਦੀ looseਿੱਲੀ ਧਾਰਾ ਨਾਲ, ਉਸਦੇ ਪਾਗਲਪਨ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਵਜੋਂ ਰੱਖੀ ਗਈ ਸੀ.

ਇਹ ਤੱਥ ਕਿ ਫਰੇਮ ਨੇ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕੀਤੀ ਸੀ ਇੱਕ ਓਵਰਸੀਅਰ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਲੋਬੋਟੌਮੀ ਲਈ ਤਹਿ ਕਰਨ ਤੋਂ ਰੋਕਣ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਇਹ ਉਸ ਸਮੇਂ ਅਖਬਾਰ ਦੀਆਂ ਸੁਰਖੀਆਂ ਬਣਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਕਿਤਾਬ ਨੇ ਸਾਹਿਤਕ ਇਨਾਮ ਜਿੱਤਿਆ ਸੀ ਕਿ ਲੋਬੋਟੋਮੀ ਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਸਿਰਫ ਕੁਝ ਦਿਨ ਬਚੇ ਸਨ.

ਸੀਕਲਿਫ ਦੀ ਇਕ ਅਨੌਖੀ ਸਥਿਤੀ, ਇਕ ਪਹਾੜੀ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਜੋ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿਚ ਘੁੰਮ ਰਹੀ ਸੀ, ਆਖਰਕਾਰ ਇਸਦਾ ਨਾਸ਼ ਹੋ ਗਿਆ. ਕੰਧ ਅਤੇ ਬੁਨਿਆਦ ਵਿੱਚ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਦੀਆਂ ਤਰੇੜਾਂ ਪੈਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਪਨਾਹ ਆਖਰਕਾਰ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ, ਇਸ ਦੀਆਂ ਇਮਾਰਤਾਂ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ .ਹਿ ਗਈਆਂ. ਸਾਈਟ ਨੂੰ ਫਿਰ ਇੱਕ ਪ੍ਰਕਿਰਤੀ ਰਿਜ਼ਰਵ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਇੱਕ ਪਨਾਹ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਨਿਰਦੇਸ਼ਕਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ, ਟਰੂਬੀ ਕਿੰਗ.

ਅੱਜ ਟਰੂਬੀ ਕਿੰਗ ਰਿਜ਼ਰਵ ਲਈ ਕੋਈ ਪਾਰਕਿੰਗ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਜਿਸ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਇੱਕ ਸੰਘਣੀ ਝਾੜੀ ਦੁਆਰਾ ਅੱਧੀ ਛੁਪੀ ਹੋਈ ਹੈ, ਅਤੇ ਜਿਸਦਾ ਡ੍ਰਾਈਵੇਅ ਇੱਕ ਬੰਦ ਤਾਲੇ ਦੁਆਰਾ ਸੜਕ ਤੋਂ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ. ਮੈਂ ਸੜਕ ਦੇ ਕੰ onੇ ਪਾਰਕ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਥੋੜ੍ਹੇ ਜਿਹੇ ਤੁਰਨ ਵਾਲੇ ਰਸਤੇ ਤੇ ਤੁਰਿਆ ਜੋ ਤਾਜ਼ੇ ਕਣਕ ਦੇ ਘਾਹ ਦੇ ਕੰਕਰੀਟ ਦੀਆਂ ਲਾਈਨਾਂ ਨਾਲ ਵੰਡਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ. ਮੈਦਾਨਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਪੁਰਾਣੀ ਫੋਟੋ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮੈਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਸਿੱਧੇ ਉਸ ਜਗ੍ਹਾ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ ਜਿਥੇ ਸ਼ਰਣ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ. ਘਾਹ ਵਿਚ ਕੰਕਰੀਟ ਦੀਆਂ ਲਾਈਨਾਂ ਇਮਾਰਤ ਦੀਆਂ ਨੀਂਹਾਂ ਦੇ ਅਵਸ਼ੇਸ਼ ਸਨ.

ਚੌੜਾ ਲਾਅਨ, ਹਵਾ ਦਰੱਖਤਾਂ ਨਾਲ ਘੁੰਮਦੀ ਹੈ, ਪਹਾੜਾਂ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਅਤੇ ਸਮੁੰਦਰ ਦੀ ਦੂਰੀ 'ਤੇ, ਇਹ ਸਭ ਹਰੇ ਭਰੇ, ਸੁੰਦਰ, ਇੱਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਰੋਮਾਂਟਿਕ ਵੀ ਸੀ - ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਸੀ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਅਧਾਰਾਂ' ਤੇ ਕੀ ਹੋਇਆ ਸੀ. ਮੈਂ ਇਹ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ ਆਸ ਪਾਸ ਵੇਖਦਾ ਰਿਹਾ ਕਿ ਜੇਨੇਟ ਨੇ ਇੱਥੇ ਕੀ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਅਨੁਭਵ ਕੀਤਾ ਹੋਵੇਗਾ. ਕੀ ਉਹ ਸਮੁੰਦਰ ਨੂੰ ਵੇਖ ਸਕਦੀ ਸੀ?

ਮੈਂ ਇਕ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਜਾਂਦੇ ਪਾਸਿਓਂ ਭਟਕਦਾ ਹੋਇਆ ਦੇਖਿਆ, ਜਿਥੇ ਮੈਂ ਜੰਗਲੀ ਪੰਛੀਆਂ ਦੇ ਭੁੱਖੇ ਬਾਂਸ ਵਰਗੀ ਚੀਕਦਾ ਰੁੱਖਾਂ ਦੁਆਰਾ ਗੂੰਜਦਿਆਂ ਸੁਣਿਆ. ਅੱਗੇ ਅੱਗੇ, ਮੈਂ ਇਕ ਅੱਧਖੜ ਉਮਰ ਦੀ sawਰਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੋ ਕੁੱਤੇ ਤੁਰਦੇ ਵੇਖਿਆ. ਜੈਨੇਟ ਦਾ ਭੂਤ ਨਹੀਂ, ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਇੱਕ ਬਿੱਲੀ ਵਿਅਕਤੀ ਹੁੰਦੀ.

ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਜੰਗਲ ਦੇ ਮੱਧ ਵਿਚ, ਮੈਂ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਇਕ ਚੱਟਾਨ ਵਿਚ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਅਤੇ ਗੂੜ੍ਹੇ ਭੂਰੇ ਰੰਗ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਪਈ. ਇਸ ਤੇ ਝੁਕਦਿਆਂ, ਮੈਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਇਹ ਇਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਤਖ਼ਤੀ ਸੀ ਜੋ ਸੀਨੇਟ ਵਿਚ ਉਸ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ, ਜੈਨੇਟ ਫਰੇਮ ਦੇ ਇਕ ਨਾਵਲ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਸੀ, ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਚਿਹਰੇ:

ਫੋਟੋ: ਲੇਖਕ

ਜੋ ਮੈਂ ਇਸ ਹਵਾਲੇ ਅਤੇ ਫਰੇਮ ਦੇ ਲਿਖਣ ਬਾਰੇ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਪਸੰਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਉਹ ਸੁਝਾਅ ਹੈ ਕਿ ਸਾਰਾ ਸੰਸਾਰ ਇੱਕ ਪਨਾਹ ਹੈ. ਜਿਵੇਂ ਸੀਕਲਿਫ ਵਿਖੇ ਮਰੀਜ਼ ਓਹ ਅਤੇ ਆਹ ਡਾਕਟਰ ਦੀ ਲਾਂਡਰੀ ਦੀ ਝਲਕ ਵੇਖਣ ਤੇ, ਅਸੀਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਆਈਪੈਡ ਅਤੇ ਯੂ.ਜੀ.ਐੱਸ. ਅਤੇ ਪਸੰਦੀਦਾ ਰਿਐਲਿਟੀ ਟੀਵੀ ਵਰਗੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਘੁਟਾਲਿਆਂ ਜਾਂ ਸਸਤੇ ਸੁੱਖਾਂ ਨਾਲ ਉਤਸ਼ਾਹ ਨਾਲ ਚੁਭਦੇ ਹਾਂ. ਅਸੀਂ ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਹਾਂ ਕਿ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀ ਸਾਡੇ ਅਭਿਆਸ ਵਿੱਚ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਖੁਦ ਦੀ ਬਣਤਰ ਦੀ ਪਦਾਰਥਕ ਪਨਾਹ ਵਿੱਚ ਫਸਾ ਚੁੱਕੇ ਹਾਂ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਅਸਲ ਦੁਨੀਆ, ਆਤਮਾ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ, ਸੰਸਾਰ ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਦੇ ਤੋੜਣ ਤੋਂ ਰੋਕਦਾ ਹੈ. ਮੁਫਤ. ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਪਾਗਲ ਹਾਂ ਜੇ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਡਿਜੀਟਲ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੀਆਂ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਕਦਰਾਂ ਕੀਮਤਾਂ, ਇਸ ਦੇ ਸਸਤੇ ਰੋਮਾਂਚ, ਇਸ ਦੀਆਂ ਝੂਠੀਆਂ ਮੂਰਤੀਆਂ ਜਿਵੇਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹਸਤੀਆਂ ਨੂੰ ਖਰੀਦਦੇ ਹਾਂ. ਫਰੇਮ ਸਾਨੂੰ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ.

ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਬੇਲੋੜੇ ਦੁੱਖ ਝੱਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਸੇਨੇਕਲੀਫ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਲਈ ਜੇਨੇਟ ਫ੍ਰੇਮ ਲਈ ਸਾਹਿਤਕ ਇਨਾਮ ਜਿੱਤਣ ਵਾਲੀ ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਕਿਤਾਬ ਸੀ. ਬੱਸ ਮੈਨੂੰ ਬੱਸ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਲਿਜਾਣ ਲਈ ਆਪਣੀ ਕਿਰਾਏ ਦੀ ਕਾਰ ਵੱਲ ਜਾਣਾ ਪਿਆ. ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪਹਾੜ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਆ ਗਿਆ, ਸੀਕਲੀਫ ਰੇਲਵੇ ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੋਂ ਲੰਘਿਆ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਰੇਲ ਦੀ ਪਟੜੀ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਅਤੇ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮੈਂ ਸੜਕ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਕੰ toੇ ਤੇ ਤੁਰਿਆ, ਜਿਥੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਯਾਤਰਾ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ. ਮੈਂ ਫ੍ਰੈਂਕ ਸਰਗੇਸਨ ਦੀ ਅਤਿ ਦਰਿਆਦਿਲੀ ਅਤੇ ਅੰਧ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕੀਤਾ, ਓਟਾਗੋ ਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਜੋਸ਼ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਹਿਰਾਵੇ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਿੰਸ ਸਟ੍ਰੀਟ ਨੂੰ ਪਾਰਕ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਸੀਕਲੀਫ ਦੀ ਭਿਆਨਕ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਵਾਲੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕੀਤਾ. ਪਰ ਆਖਰਕਾਰ ਜੋ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਰਿਹਾ ਉਹ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਓਮਾਰੂ ਸ਼ਹਿਰ ਸੀ, ਇਸਦੀ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਅਤੇ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜੈਨੇਟ ਫ੍ਰੇਮ ਅਜੇ ਵੀ ਇਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਸਮੱਗਰੀ ਵੇਖਦਾ ਹੈ.

ਦੁਨੀਆ ਕਦੇ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਲਿਖਤ ਦੇਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ. ਮੈਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਕਲਮ ਅਤੇ ਹਿੰਮਤ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਹੇਠਾਂ ਲਿਆਉਣ ਅਤੇ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ ਲਈ. ਜੇ ਮੈਂ ਇਹ ਨਾ ਕਰ ਸਕੀ, ਇਹ ਮੇਰੀ ਆਪਣੀ ਅਸਫਲਤਾ ਸੀ, ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਨਹੀਂ.

ਫਰੇਮ ਦੇ ਸਨਮਾਨ ਵਿੱਚ, ਮੈਂ ਇੱਕ ਚਾਕਲੇਟ ਬਾਰ ਨੂੰ ਲਪੇਟਿਆ ਜੋ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਸਦੀ ਇੱਕ ਪਿਆਰੀ ਕੈਡਬਰੀ ਕੈਰੇਮਲੋਸ ਜਿਹੜੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਾੜੇ ਅਤੇ ਇਕੱਲੇ ਕਾਲਜ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਬਚੀ ਸੀ. ਮੇਰਾ ਇਰਾਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕੈਰੇਮਲ ਨਾਲ ਭਰੇ ਚੌਕਲੇਟ ਦਾ ਸਿਰਫ ਇਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਵਰਗ. ਪਰ ਇਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਉਨਾ ਵਧੀਆ ਸੀ ਜਿੰਨਾ ਜੈਨੇਟ ਨੇ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ. ਅਸਲ ਵਿਚ, ਇਹ ਬਿਹਤਰ ਸੀ. ਇਸ ਲਈ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਦੋ ਸਨ. ਅਤੇ ਫਿਰ ਤਿੰਨ.

ਅਤੇ ਉਥੇ, ਨਿ Zealandਜ਼ੀਲੈਂਡ ਦੇ ਦੱਖਣੀ ਆਈਲੈਂਡ ਦੇ ਇਕੱਲੇ ਦੱਖਣ ਪੂਰਬ ਦੇ ਤੱਟ ਤੇ, ਜਦੋਂ ਚਾਕਲੇਟ ਨੂੰ ਚੂਸਦੇ ਹੋਏ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਗਲ਼ੇ ਨੂੰ ਕੈਰਮਲ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਮੈਂ ਜੈਨੇਟ ਫਰੇਮ ਨੂੰ ਅਲਵਿਦਾ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ.

ਫੋਟੋ: ਲੇਖਕ

[ਆਰੋਨ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਦਾ ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ ਹੋਨੋਲੂਲੂ ਤੋਂ ਆਕਲੈਂਡ ਲਈ ਆਪਣੀ ਉਦਘਾਟਨ ਉਡਾਣ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਲਗਾਉਂਦਿਆਂ, ਹਵਾਈ ਜਹਾਜ਼ ਦੀਆਂ ਏਅਰਲਾਈਨਜ਼ ਦੁਆਰਾ ਸਪਾਂਸਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।]